Dualiteit
We leven in een dualistische wereld. Dat wil zeggen: er is donker, en er is licht, er is dag en nacht, er is iets en niets. In de mens komt het tot uiting in man – vrouw. Het lijkt erop dat we het als mens nodig hebben om dualiteit te ervaren.
Misschien juist wel om óók te kunnen ervaren wat eenheid is?
Tegenover leven staat dood. Ook zo’n sterke dualiteit.
Veel mensen zijn moe
We leven in een tijd en een deel van deze wereld waarin veel mogelijk is. Sterker nog: dat álles mogelijk is (als je maar wil). Maar alles is wel veel. Er daarin worden we dan weer gefronteerd met het begrip tijd. Want leven is feitelijk gezien wel eindig.
Het antwoord hierop lijkt te zijn: veel in weinig tijd. Sommige mensen hebben daar zelfs een lijstje voor wat ze graag gedaan of bereikt willen hebben voordat zij doodgaan. Zoals de bucketlist of try before you die…
En heel veel mensen zijn moe… heel moe. Ik zou wel durven zeggen: levensmoe. Juist vanuit angst. Juist vanuit een perspectief dat alles eindig is lijken we nog meer ons best te doen, harder te werken om onze doelen te halen, vinkjes te zetten op onze lijst. Levensmoe vanuit doodsangst zou je kunnen stellen. Hoe tegenstrijdig kan het zijn?
Doelen of verlangens?
Doelen zijn ontzettend handig. Ook ik heb ze. In mijn werk spreek ik ook wel van verlangens. Want onder ieder doel zit een verlangen. In opstellingswerk kun je vanuit het voelen namelijk goed contact maken met welke innerlijke beweging er ruimte zou mogen krijgen vanuit dat verlangen.
Toch is die innerlijke beweging vooral te ervaren bij het even stil kunnen en mogen staan. Als we voorbij willen gaan aan stilte geven we die beweging geen oprechte kans. We leven dan vanuit het hoofd. Vanuit dat wat we denken te willen of moeten.
Stilstaan. Het mag. Juist ook om weer in beweging te komen. Je hoeft niet bang te zijn dat je daar blijft. Dat je nooit meer in beweging komt. Het leven is dualiteit. Het leven is ook dood. Is dat confronterend? Ja. Zeker.
Mijn persoonlijke groei
Tijdens deze dagen maak ook ik als ondernemer de balans op. Waar sta ik nu met mijn bedrijf? Doelen? Zeker. Maar geen keiharde cijfers die ik heb nagestreefd. Groei. Zeker weten. Maar dit jaar was er vooral ook groei omdat ik zelf heb stil kunnen staan.
In januari maakte ik onder regie van Lisa Portengen mijn lezing. Het heeft bijna 11 maanden geduurd voordat ik deze ook daadwerkelijk voor publiek heb gegeven. En wel op 28 november. Dit staat symbool voor het proces waar ik doorheen ging. Zo persoonlijk, écht vertellen wat mijn gebeurtenis was als 8 jarig meisje waardoor ik voor een deel was uitgecheckt op het in leven. Maar wow, voordat ik dat echt kon. Het was alsof ik echt die bodem had geraakt. Ik heb letterlijk gezegd: ‘ ik denk dat ik dan doodga…’ Zo voelde dat doodgaan van angst. Terwijl het werkelijke dieptepunt almaar omzeilen op een gegeven moment gewoon geen recht meer deed aan het leven. Ik moest dat stukje terughalen wat ik daar verloren was als 8 jarig meisje. Het was een gedachte die ik tóen had en waar ik niet meer naar terug wilde. Toch was precies dat ervaren nodig om weer helemaal en vooral bewust in te checken in het leven.
Dit, precies dit kwetsbare stukje heeft ervoor gezorgd dat ik ook pas écht goed kon kennismaken met kracht. Dat kreeg een andere betekenis.
Als ondernemer heeft het gemaakt dat ik mijn nieuwe bedrijfstak met coaching voor volwassenen een volwaardige plek kon geven. Dat was een doel, dat was een verlangen én dat heb ik kunnen doen mede doordat ik alles wat bij dat verlangen hoorde ben aangegaan.
Dus.. zo terugkijkend op 2018 is het weer een jaar waarin mooie, verdrietige, sterke, leuke, grappige en ronduit irritante dingen zijn gebeurt. Ik kijk vooral hoe ik er mee ben omgegaan en wat het uiteindelijk heeft gebracht. Want dat is het allermooiste van terugkijken. Dat je pas achteraf kunt zien welke waarde het had. Ook van die dingen die je terug naar stilte brachten.
Waarom deel ik mijn verhaal?
Het voelt nog steeds kwetsbaar om mijn verhaal te delen. Maar ik weet ook: ik ben daarin bij lange na niet de enige. In mijn werk ontmoet ik dagelijks mensen die op de een of ander manier stagnatie ervaren. In relatie, in gezin, in werk, in hun onderneming. Iets dat niet ‘lekker loopt’, zo vertellen ze mij dan. Ze hebben lijstjes, doelen… Vaak ‘mist’ er iets voor hun gevoel.
Het goede nieuws is:
Dat ‘iets’ kan altijd terug gevonden worden! Dat ‘iets’ dat mag gehoord en gevoeld worden. In de stilte, in de beweging. En er ontstaat altijd ruimte. Ruimte om bewuster te ZIJN, bewuster te leven en bewuster dromen waar te maken. In het hier en NU. Ieder op eigen wijze.
Zo was er die cliënt die weer écht kon genieten toen zij haar ongeboren kindje erkenning gaf, de cliënt die kon aanvaarden en accepteren in zijn goedlopende onderneming nadat hij zijn vader bewust een plek gaf in zijn systeem, een cliënt die een zakelijke doorbraak had nadat hij systemisch gezien uit de strijd met familieleden kon stappen.
Deze stukken heb je niet altijd bewust van jezelf. Je BENT anders gaan leven na die ene ervaring of dat ene besluit in je leven. Veel mensen zeggen dan ook: ‘zo BEN ik nu eenmaal’. Maar wat als dát geen conclusie meer hoeft te zijn? Geen excuus meer hoeft te zijn om groei en ontwikkeling aan te gaan? En angst dus geen excuus meer is om helemaal te ZIJN? Misschien nog wel meer dan je had kunnen bedenken!
Vandaag is de kortste dag van het jaar. Terugblikken, inkeren past bij deze tijd. Durf ook stil te staan. Ook bij het donker. Juist om (vanaf morgen dus al!) het licht weer te ervaren. De langer wordende dagen. Je kansen. Je mogelijkheden. Het leven! Dualiteit of eenheid?
Ik wens je ontzettend mooie feestdagen en een FANTASTISCH 2019 toe!
