Als je dood gaat voordat je dood gaat, ga je niet echt dood als je doodgaat.
Deze zin liet ik vallen in de lezing die ik gaf op het Happy spirit festival bij Op Hodenpijl.
Een stille zaal, vragende gezichten, een bezoeker vraagt mij dit te herhalen.
Met liefde uiteraard. Ik herhaal de zin zelfs nog twee keer.
Doodgaan voordat je doodgaat kan dat?
Kun je je voorstellen dat een deel in je stopt met leven als je een intense ervaring meemaakt waarna er geen ruimte is voor ontlading van de bijbehorende emoties?
Enorme schrik ervaren maar niet je mond kunnen opendoen omdat jij jezelf of een ander daarna verraadt?
Een kindje bij de geboorte verliezen dat meteen weg gehaald wordt omdat dat beter zou zijn voor de moeder?
Moeten meewerken met de bezetter in oorlogstijd om je gezin te redden, terwijl het van binnen aan je vreet wat je aan het doen bent…
En vooral daarna: praten we niet meer over.
Nooit afgerond
Ook nu nog, maar zeker een paar generaties geleden werd er zo gedaan en gedacht over impactvolle ervaringen, we hebben het er niet (meer) over. Daarmee werd gedaan alsof het voorval niet plaatsgevonden had of op zijn minst niet de impact ervaren van de bijgeborende emoties die het teweeg had gebracht. Hiermee wordt de ervaring als niet afgerond ervaren door het eigen ‘overlevingssysteem’.
Een jonge man die zich altijd nog schuldig voelt over het ‘verraad’ van zijn ooit beste maatje, wordt volwassen en later vader… opa…maar een deel van hem is in energie altijd bij dat maatje gebleven…
Een moeder die altijd aan haar niet levend geboren kindje is blijven denken en zich geen moeder waard vindt voor haar vervolgens geboren kinderen. Is emotioneel niet helemaal verbonden met haar kinderen en voor een deel met het doodgeboren kindje meegegaan..
De nog jonge vader die een gezin afgevoerd heeft zien worden terwijl je zelf een jong gezin had wat wel mocht blijven ‘leven’… maar daardoor nooit meer de levensvreugde echt kon toelaten. Ook hij werd wel ouder, maar de her-inneringen zitten in hem.
Ten dele aan-wezig in het nu
Een deel van je energie is niet beschikbaar. Niet levend. Een deel van jou waar je partner, je kinderen niet meer mee kunnen verbinden. Omdat je er zelf niet meer mee kan verbinden. Het doet teveel pijn en verdriet.
Emotioneel gezien is die hele situatie van toen nog actief. In je zijn, in je energie, in je lijf. Kort geleden – lang geleden, dat lijkt niet uit te maken in het emotionele lichaam. Het blijkt zelfs overdrachtelijk naar de volgende generaties.
Op die manier kun je doodgaan voordat je echt doodgaat. Er van uitgaande dat een hoop van onze opa’s en oma’s dergelijke ervaringen hebben beleefd, maar nooit over gesproken, laat staan verwerkt… kun je je afvragen hoe heel zo’n opa of oma eigenlijk sterft op het moment van het fysieke sterven.
Heel sterven – Heel geboren worden
Want ja, het lichaam raakt uiteindelijk een keer op.
Maar die energie die toch al verdeeld was, waar blijft die? Het leven vraagt om HEEL geboren te worden en HEEL dood te gaan. Natuurlijk gebeuren er dingen in het leven die daar niet helpend in zijn. Gelukkig is het leuke met energie – ook met levensenergie– dat je het altijd terug kunt halen. De onafgeronde ervaring, de sensaties die voelbaar zijn in het lijf daarbij, de emoties die nooit zijn geuit…wat een opluchting als het wel wordt gevoeld.
Eindelijk mag het geuit worden. Doorvoeld. Geleefd. Ook wanneer een zoon, dochter of kleinzoon of dochter dit doet voor een voorouder die er fysiek niet meer is, is de ontlading duidelijk voelbaar.
Eindelijk kan er dan echt losgelaten worden…
Eindelijk kan er echt gestorven worden en is de cirkel rond…
Misschien wel om daarna weer opnieuw – heel – geboren te worden…