Een gebed.
Inmiddels durf ik te benoemen dat ik er veelvuldig gebruik van maak. Tijdens mijn kindertijd vond ik het al een intrigerend iets. Bidden. Het voelde fijn, maar lang niet altijd snapte ik wat er nu eigenlijk uitgesproken werd in zo’n gebed. Het gebedje voor het slapengaan, dat was wel op kinderen gericht en voelde vertrouwd. Zoals veel kinderen waarde hechten aan herhaling mochten mijn ouders deze dan ook geen avond overslaan. Bij opa en oma aan tafel werd er voor het eten gebeden. Iets wat bij ons thuis er ergens in mijn kinderjaren af ging. Het ‘onze vader’ bij opa en oma aan tafel daar heb ik warme herinneringen aan. Vooral omdat het fijn was daar en het eten altijd lekker. Maar het gebed werd altijd heel snel uitgesproken, ik kon opa eigenlijk niet verstaan. Nu was mijn opa ook een echte lekkerbek en zei dan ook vlug na het ‘Amen’: Zo, en nu eten!’ Maar het gebed overslaan en meteen gaan eten was dan toch geen optie.
Wat ik als meisje in de kerk aan gebeden te horen kreeg vond ik iets lastiger. Dat werd meer: op het juiste moment ‘amen’ roepen. Toch ging ik, ook als kind al, graag even een kaarsje aansteken wanneer ik in een kerk was en deed dan op mijn eigen manier een gebedje. Het was meer het gevoel, een intentie, de sfeer wat ik dan als prettig ervaarde. Pas later begreep ik dat je ook op je eigen-wijze invulling aan gebed kan doen en dat dit niet persé aan regeltjes is gebonden.
Regeltjes
In mijn reis van zelfontwikkeling en beleving van spiritualiteit ben ik altijd geïnteresseerd gebleven naar rituelen, intenties, meditatie en wat dit kan betekenen voor een mens. Toen heb ik ook wel een tijd gehad dat ik uitgesproken bekrachtigende woorden niet een gebed wilde noemen. Vooral vanwege de associatie met de regeltjes vanuit religie. En ook wel het gedachtegoed wat ik daar toen wel een beetje uit proefde: ‘Dan doe je een gebed en dan komt alles weer goed.’
Een gebed is wat mij betreft niet op zichzelf staand. En snel mompelen voor het eten of in de hoop dat je morgen wakker wordt en een totaal ander leven ervaart is wat mij betreft te ‘los’. Welke reis leg je ondertussen af? Welke aspecten zijn er mee gemoeid?
Geen quick fix
Zoals in mijn werk: het voorouderlijk besef. We kunnen het ons en onze kinderen wensen dat het hen goed gaat en bijvoorbeeld anders zal vergaan dan voorouders die het minder hebben gehad. Toch: wanneer daar nog pijn en verdriet heerst, is het nodig om deze de passende aandacht te geven. Een ‘getroebeleerde’ voorouder (een voorouder die nog niet helemaal goed is over kunnen gaan) kan niet die voedende energie zijn voor ook de volgende generaties. Het is dan alsof er een ‘deel’ niet mee doet, een deel levensenergie niet beschikbaar is. Die bid je niet even naar het licht…
Gebeden in het voorouderlijk werk
Toch ben ik (en was ik dus stiekem altijd al) groot voorstander van gebeden. Zoals je in alle windrichtingen terugvindt: mensen komen samen en spreken hun intenties uit. Hun dankbaarheid – in veel natuurwijsheden – naar de Schepper/ God en ook naar de levenden die hen voorgingen. We zijn zo verbonden. Dat is de magie van het leven die we in het samenkomen, maar ook in de stilte ín onszelf kunnen ervaren. Bewust opzoeken en een moment voor creëren, en vaak creëert het leven die momenten voor je, is mijn beleving. Dat je het leven zo kan voelen wanneer er een vlinder voor je neerstrijkt of de wind bewust langs je wangen voelt gaan… juist ook dat zijn voor mij momenten dat ik ‘dank U wel’ zeg. Voor mijn sessies neem ik een moment en ook na afloop. We kunnen het afstemmen noemen of een gebed. Het maakt in mijn beleving niet uit hoe je het noemt, maar wel hoe je het ervaart.
Tijdens het proces van je voorouders beter leren kennen, jouw familielijnen meer leven inblazen en zo de levensenergie meer laten stromen kan het heel fijn zijn om met regelmaat een gebed op te zeggen. Daarbij kan in het proces van werken met een zogeheten ‘getroebleerde’ voorouder, fijn zijn om liefde, kracht en bescherming te vragen. Bijvoorbeeld van de voorouders die al wel helemaal op hun plek kunnen zijn en jij als voedend en veilig ervaart.
Wanneer je een gebed hardop uitspreekt of zelfs zingt is het mooi om daar een soort ritueel van te maken. Een ritueel kan klein of groot zijn, maar het is vooral fijn om er een moment van te creëren. Welke plek vind je passend? Welke voorwerpen wil je erbij centraal stellen? Welke muziek of sfeer creëer je? Wellicht kun je een kaars aansteken of wierook branden. En doe je dit alleen of samen met anderen? Doe vooral wat passend voelt.
Hieronder staat een gebed uitgeschreven dat komt uit het boek: ‘Het vooroudermedicijn’ van Daniel Foor.
Je kunt het uiteraard aanpassen naar eigen behoeften of zelf iets schrijven. Hopelijk inspireert het je!
Mogen al mijn voorouders geluk en vrede kennen, mogen al mijn levende familieleden geluk en vrede kennen. Mag ik geluk en vrede kennen. Moge alle toekomstige generaties van mijn familie niets dan zegeningen en liefde krijgen van onze voorouders. Mogen mijn voorouders mij langs mijn pad van lot en betekenis leiden en mag ik hun liefde en wijsheid in al mijn relaties tot uitdrukking brengen. Mogen al mijn voorouders en mijn hele familie geluk en vrede kennen.