De oorlog
Wanneer ik cliënten in de praktijk vraag hoe hun ouders, grootouders of inmiddels ook wel overgrootouders de tweede wereldoorlog zijn doorgekomen is het antwoord niet zelden: ‘dat weet ik eigenlijk niet’.
Ook verneem ik wel: ‘daar heb ik nooit iets over gehoord’, ‘ik heb wel begrepen dat opa moest werken in Duitsland’ of ‘mijn opa kon wel mooie verhalen vertellen over de oorlog’…
Mededelingen
Het zijn vaak mededelingen. Feiten die hen ook weer zo zijn verteld, medegedeeld. Maar de echte verhalen, de gekende angst, verdriet, pijn, verdriet, het afzien, dat werd vaak niet gedeeld. Mede vanwege het feit dat er ook letterlijk door veel mensen werd gezegd: ‘daar praten we maar niet meer over.’
Waar blijft angst, woede, pijn , verdriet, schuld, schande of schaamte wanneer het letterlijk ingehouden wordt?
In mijn praktijk zie ik dagelijks de impact daarvan op de volgende generaties.
Dat kan zijn: opa die fout was en de rest van zijn leven in een hoekje zat op zondagen en verjaardagen en eigenlijk niet meer meedeed, de angst voor verlies van oma of de muur die opa om zich heen heeft gebouwd in het werkkamp…
De verhalen die niet gedeeld zijn maar die wél boven water komen in de praktijk ontstaan vooral door het stellen van vragen. Waar woonde opa of oma tijdens de oorlog? Hoe zag het gezin eruit? Waar was vader, waar was moeder, hoe moet het voor hen zijn geweest om dat mee te maken…?
Opnieuw kijken
Vanuit de nieuwe openingen – nieuw bewustzijn van de cliënt en dus opening voor het hele verhaal ipv de ‘vastgezette versie’ doen de voorouders alsnog hun verhaal, beleefd via de kinderen of kleinkinderen. Het trauma, de onafgeronde ervaringen worden namelijk vooral meegegeven in het energetisch dna.
Niet meer verbaasd ben ik dan ook wanneer een cliënt in het nu koste wat het kost loyaal is aan zijn werkgever en geen andere keuzes durft te maken, wanneer blijkt dat opa in het werkkamp eruit wilde vluchten maar dit het leven van zijn kameraad kostte…De overtuiging: ‘had ik maar gewoon gedaan wat mij gevraagd werd…’ is dan geboren.
Of: de onrust en waakzaamheid – vooral s nachts bij mijn cliënt heeft toch zoveel raakvlakken met oma die haar huis met net op tijd ontvlucht was met het hele gezin en een minuut later naar een stad vol puin kijkt… ‘ik moet er nú uit…’
De schaamte en voelbaar verdriet bij mijn cliënt die een flinke ontlading ervaart wanneer we tijdens de sessie ontdekken dat de overtuiging van haar ‘je hebt altijd een keus’ toch niet echt als een keuze ervaren werd door opa wanneer zij herbeleefd onder druk te worden gezet door de bezetter en wordt bedreigd dat zijn kinderen iets aan gedaan zal worden…’ Het oordeel naar zichzelf was, zelf na zijn dood nog altijd zeer sterk aanwezig.
Verhalen die er toe doen
Je zult aan de hand van deze voorbeelden begrijpen dat ik vind dat de verhalen, en dan vooral die verhalen die nog niet echt bekend zijn, de werkelijke belevingen van de opa’s en oma’s in de oorlog er toe doen.
Blij verrast ben ik dan ook met de serie die gemaakt werd door de omroep Max – de sporen van oorlog, waarin de derde generatie oorlogsslachtoffers op zoek gaan naar het hele verhaal van opa of oma. Mooi dat hier de nodige aandacht voor is. Omdat we altijd in verbinding zijn en blijven met onze voorouders. Het ons in deze tijd én hen als ziel die zij zijn recht doet in hun ware zijn. Voorbij de pijn, voorbij het trauma. Maar omdat te kunnen zien en mogen ervaren mogen we dwars door, ook die minder mooie verhalen heen…