Ofwel tegenstelling laten je ZIJN
Licht en donker
Zwart en wit
In- en uitademen
Zon en maan
Ontwaken en gaan slapen
Man en vrouw
Positief en negatief
Het mag allemaal bestaan.
Sterker nog: zonder donker geen licht. Polarisatie is in de mens. We zijn de tegenstellingen. We zijn het licht en het donker. Alles is in ons. Juist dit erkennen, mogen voelen zal voor verbinding zorgen. In de eerste plaats in jezelf. De polarisatie die we in de buitenwereld zien en mij persoonlijk behoorlijk kan afschrikken is en blijft een afspiegeling van onze innerlijke wereld. De mensheid heeft zich laten wijsmaken dat we er wel komen met denken en doen.
Doen en denken
Leren, braaf doen wat er gezegd wordt op school en door de dokter, en vooral de handen uit de mouwen. Hard werken. Dan kom je er wel. En als het even tegen zit… je toch de diepte in jezelf lijkt te gaan voelen… donker ervaart? Dan is daar wel een oplossing voor. Positief denken, de juiste ‘mind’set en weer door. Wanneer jij het niet lijkt te redden, het gevoel van onmacht dan DOE je iets niet goed. Resultaat is dat je vaak nog harder je best gaat doen. Het is ok.
Dit is wat je aangeleerd hebt. Maarrr… wat gebeurt er wanneer je gaat voelen?
Kom je dan in aanraking met overtuigingen als ‘ik ben te gevoelig’ of ‘dan kan ik mij niet meer focussen’ ‘dan wordt ik te emotioneel en laat ik het teveel binnenkomen’.
Innerlijke overtuigingen
Jarenlang waren dit mijn overtuigingen. En ik kom ze nog tegen. Vanuit het brave meisje dat ik wilde zijn. Dat op de voorgrond stond. Hard werken, je best doen, veel denken. Voelen is lastig. Eng. Diep en vooral donker.
Tot dat ik niet meer voorbij dat voelen kon. Totdat dat moment kwam dat er nog maar weinig levensenergie in mij te bespeuren was en alles op wilskracht ‘moest’ en mijn lichaam niet meer kon. Totdat ik alleen nog maar kon huilen. En zelfs dan het liefst alleen in het donker. Onder een dekentje. Want tjee wat had ik gefaald. Bang om te voelen. Bang om te zijn.
Ten diepste voelen was precies de bedoeling
Toen was daar die gedachte: wat als het nou precies de bedoeling is? Als het precies de bedoeling is dat ik heel veel voel? Dat dit niet overgevoelig is of gek of anders maar precies nodig. Voor mij. Of de ander die op mijn pad komt?
Langzaam aan ging ik meer en meer voelen toestaan. Dat ging niet alleen met liefde. Daar was angst. Heel veel angst. Want met weten dat je het voelen nodig hebt was ik er uiteraard nog lang niet. Stap voor stap ging ik voelen wat gevoeld moest worden toen ik nog maar een klein meisje was dat zich zeer onbeschermd en onveilig voelde op bepaalde momenten.
De pijn die daar bij hoorde.
Mijn doen wilde dit nog altijd ontvluchten, mijn denken vertelde mij nog altijd dat het niet zo erg was… trucjes waren het om bij de echte pijn weg te blijven.
En net als ik dacht dat ik alle pijn had gevoeld en gehuild kwamen er weer andere stukken naar boven. Soms zoveel en zo groot dat ik overtuigd was dat het mij alsnog zou overspoelen. Toch gebeurde dit juist niet. Iedere keer was er na het heftige voelen en ervaren vooral stilte. Rust. Opluchting.
Vervolgens kon ik meer en meer het voelen toe gaan laten van ook de pijn van mijn voorouders. Die altijd al door mij heen stroomde, wachtend op erkenning, op tranen, op voelen.
Hooggevoelig
Dit maakte mij dus ‘hooggevoelig’ was mijn besef. Alles wat niet gevoeld kon/wilde worden in mij pikte ook het niet gevoelde op van anderen. Gelijke trekken het gelijke aan. Maar in de omkering dus ook een domino effect. Heel veel open en steeds meer naar de oppervlakte.
Nee het was geen kwestie van een positieve mindset, of je ‘gewoon maar’ richten op de zon die mij echt verder bracht.
Juist de durf om stap voor stap tot de bodem te gaan. Juist het mogen voelen dat de bodem toch echt een bodem heeft en daar een tijdje de koude, de donkerte en de kilte echt te voelen in mijn hele lijf en wezen bracht mij in beweging. Meer toe naar het ZIJN.
De cirkel rond mogen maken steeds weer opnieuw
De cirkel die leven heet begint iedere dag opnieuw. Iedere dag komt de zon op en iedere dag gaat de zon onder. Iedere nacht is het donker. Alle bewegingen zitten in ieder moment. In het slaan van je hart en in iedere ademteug die je neemt. Je bent niet wat je denkt en wat je doet.
Maar mijn idee mogen we juist NU de stap nemen om verder te gaan dan denken en doen. Dieper gaan dan wat we op de oppervlakte zien en ons geprojecteerd wordt via allerlei schermen. Naast denken en doen voelen en zijn mee laten doen. Daarvoor mag je naar binnen. Ja, dat kan donkerte brengen en pijn voelbaar maken. Oude pijn triggeren en naar boven brengen.
Maar hoe mooi kan donker ook zijn? Hoe mooi kan licht naast donker zijn? Hoe mooi is beweging als we kunnen ervaren hoe mooi stilstand is?
Hoe mooi is leven als we mogen voelen dat er ook dood is?
En dat we door het voelen heen ervaren dat juist dat maakt dat je uiteindelijk weer opstaat, je denken zuiverder wordt en je doen krachtiger omdat je in verbinding bent met de heelheid in jou. Om iedere keer weer die cirkel opnieuw door te gaan stap voor stap met alle rijke ervaringen, prachtig in tegenstellingen. Allebei nodig om heel te ZIJN.